of 
~920529.0205 (vrijdag)
Laat ik ook eens wat aan het scherm toevertrouwen (lekker toetsenbord trouwens). Na het lezen van Herman Brusselmans ben ik niet meer in staat om serieus over iets na te denken. Toch wist Peter me mee te slepen in een korte discussie over wat we nu eigenlijk aan moesten met die Soap van ons.
Want daar gaat het tegenwoordig over. Een Soap.
Eigenlijk kijk ik nooit naar de televisie, hoogstens het 8 uur-journaal en MTV (net als Herman Brusselmans overigens). Ik heb een rothekel aan Soaps. Geen serieuze reden om niet te beginnen om een Soap te schrijven natuurlijk, want er zijn mensen die boeketreeksromans schrijven en mensen die andere mensen doodschieten - allemaal niet voor hun plezier natuurlijk, maar ja het moet.
Een inzicht waarmee ik niet vertrouwd was, en nu wel, is dat een Soap geen Plot heeft (net zoals een Chick geen Dick heeft). Wel ja, kan het erger. Als ik me iets voorstel, heeft het een kop en een staart (eventueel aangevuld met wat gaten en uitstekende delen). Een Soap is een gegeven dat in honderdduizend variaties aangeboden wordt aan de consument; iedere keer is hij verrukt over hetgeen hij ziet. Geef de mensen herhaling, herhaling, herhaling, en gij zult Spinoza eten. Gebruik twintig jaar lang dezelfde acteurs en actrices, en deze zullen hun eigen naam vergeten. Een Soap is een Legodoos waarmee nu weer eens een autootje, dan weer eens een vliegtuigje wordt gebouwd, en je publiek vreet het nog ook. Als je op een dergelijke manier mensen voor de gek kunt houden, moet je het niet nalaten.
Sytze Backer houdt ervan om mensen voor de gek te houden. Maar zou Sytze Backer het leuk vinden om door zichzelf voor de gek gehouden te worden? Dat wilde ik eigenlijk voorstellen - zie het schrijven van een Verhaal, of een Soap (maakt geen reet uit) als een proces waarin je je als schrijver voortdurend voor de gek houdt en zelf nog harder puzzelt om het Verhaal rond te krijgen dan de lezer of kijker ooit zal doen. Pas dan heb je je tijd als schrijver nuttig besteed.
Ga naar of