RAG

                              Episode 4

          Ergens in de verte hoorde Vincent een geluid dat
          min of meer leek op dat van zijn deurbel. Het
          geluid galmde door zijn droom en zwol aan tot een
          vage kakofonie van onsamenhangende geluiden.
          Instinctief probeerde hij het te negeren, maar op
          het moment dat hij zich realiseerde dat het
          geluid wel degelijk zijn deurbel was, ontstond er
          een sterke aantrekkingskracht vanuit zijn
          bewustzijn. Het ontwaken uit de diepe droom was
          onomkeerbaar, zijn droomwereld sijpelde weg in de
          gaten die door de werkelijkheid geslagen waren.
          Stapvoets drong de omgeving van zijn woonkamer
          tot hem door: de bank waarop hij sliep, de deken
          naast hem op de grond, een streepje daglicht
          langs de gordijnen en het tintelende gevoel van
          een slapende arm. De deurbel liet zich weer
          gelden.
           Vincent had moeite om zijn beide ogen te openen,
          en met het ene nog  dicht strekte hij zijn
          lichaam, wat niet meeviel. Strompelend bereikte
          hij de voordeur.
           ‘Hoi, ken je me nog?’
           De ironie van deze opmerking ontging hem geheel.
          Hij wreef zijn andere oog open en zag de
          glimlachende jonge vrouw al een stuk minder
          wazig.
           ‘Oh, eh, Marlies… Neem me niet kwalijk, ik…’
          Vincent herkende zijn eigen stem amper. ‘Kom
          binnen. Maar, ehh…’
           ‘… let niet op de troep, zeker?’
           Marlies opende de gordijnen en Vincent sloot
          weer zijn ogen.
           ‘Weet je,’ sprak Marlies, terwijl zij een
          koffiefilter openvouwde, ‘dit is de eerste keer
          dat ik hier kom, dat HIJ niet aanstaat.’ Ze wees
          naar Vincents computer.
           Nog steeds was ironie niet besteed aan de
          ontwakende Vincent.
           ‘Voeg daarbij dat ik al drie dagen niets van je
          gehoord heb, en ik ga me bijna zorgen maken om
          je.’

          De koffie deed hem zienderogen goed. Als
          herboren, maar nog niet omgekleed, zat hij met
          Marlies aan het keukentafeltje, zich excuserend
          dat hij haar niet had gebeld of bezocht.
           Vincent had haar een paar weken geleden ontmoet.
          Hij was naar de chinees gegaan, en eenmaal thuis
          bleek dat hij de verkeerde maaltijd in zijn tas
          had zitten. De chinees zit om de hoek en mihoen
          met gado-gado zag hij echt niet zitten, dus liep
          hij terug naar het restaurant, om het misverstand
          recht te zetten. Marlies stond daar ook, met zijn
          nasi. Op haar uitnodiging hadden ze samen de
          maaltijd genuttigd bij haar thuis, eveneens niet
          ver uit de buurt van de chinees.
           Marlies was in vele opzichten een tegenpool van
          Vincent. Ze was attent, paste goed op zichzelf,
          carričrebewust, extrovert. Maar ze konden het
          goed met elkaar vinden en zagen elkaar vrijwel
          dagelijks.

          ‘Vastlopen? Geen foutmelding?’ Marlies was geen
          leek op computergebied, en kon een aardig woordje
          meespreken met Vincent.
           ‘Ja, een paar keer gebeurd.’
           ‘Kom op, Vince. Die software op jouw pc, net als
          op zovele pc’s, vertoont nou eenmaal een hoop
          mankementen. Om een paar vastlopers in drie dagen
          hoef je je toch zeker geen zorgen te maken?
           ‘Ja, dat weet ik, maar…’
           ‘Ik kan me voorstellen dat het vervelend is,
          maar ja, als je je echt zorgen maakt… Ik wil je
          pc wel meenemen en na laten kijken op kantoor.
          Misschien zit er wel een echt hardware defect
          in.’
           ‘Is wel aardig van je, Marlies.’ Vincent stond
          op en schuifelde peinzend door het vertrek.
          ‘Maar, dat is niet nodig. Ik denk niet dat er
          iets fout is met die pc. Nee, er is iets anders
          aan de hand.’
           ‘Iets anders? Een virus, misschien?’
           ‘Neenee. Het lijkt wel of die vastlopers…
          speciaal voor mij bedoeld waren.’
           ‘Huh? Je bedoelt dat iemand jou via het net
          bewust zit te treiteren? Te terroriseren? Dat
          moeten we makkelijk kunnen opsporen, lijkt me.
          Zal ik…’
           ‘Nee, meid, ik denk niet dat dat nodig is. Nee,
          het lijkt wel of iemand mij iets wil zeggen, of
          iemand mij ergens bij wil betrekken.’
           ‘Wel een vreemde manier, dan.’
           Vincent pakte een hand van Marlies vast.
           ‘Marlies, wist je dat een heleboel organismen op
          een bepaalde manier aan kunnen voelen, dat hun
          dood, hun einde nabij is? Een soort zesde
          zintuig? Een onderontwikkelde voelspriet in een
          andere dimensie?’
           Een ander verschil tussen Vincent en Marlies.
          Vincent was nogal een zwever. Zijn fantasie was
          groter dan zijn realiteitszin.
           Marlies raakte enigszins bezorgd over zijn
          laatste opmerking.
           ‘Nee, niet bij mezelf, Marlies. Niet bij
          mezelf…’
           Er viel een korte stilte.
           ‘He, Vince. Ik maakte me echt zorgen over je. En
          terecht, zoals ik nu zie. Ik was zelfs een beetje
          bang… voor ons. Ik bedoel, je hebt drie dagen
          niks van je laten horen.’
           Marlies sloeg even haar ogen neer en sprak
          verder.
           ‘Als er iets is, dan kun je altijd bij me
          terecht. Ik wil gewoon dat je dat weet, Vince.’
           Vince legde zijn gezicht tegen het hare.

          Enige tijd later schakelde Vincent zijn pc aan.
          Zowel hij als Marlies zagen hoe vrijwel
          onmiddellijk na het aanschakelen het scherm de
          mysterieuze afbeelding vertoonde.
           ‘Er is iets met jouw pc, Vince…’
           Op het moment dat Marlies deze woorden uitsprak,
          realiseerde Vincent zich, als bij donderslag, een
          merkwaardige toevalligheid. Onmiddellijk daarna
          verbazing, dat hij dit niet eerder had bemerkt.
           Zij is jarig op… 5 mei