HET EILAND
          
          Je wordt ontroerd door een schoon schouwspel als je ’s
          ochtends een douche neemt. Het pakt je, het trekt je
          aandacht. Het hete water, zoals je dat langs je lichaam
          laat stromen, verdampt en manifesteert zich in
          minuscule waterdruppeltjes, die zich zonder een bepaald
          patroon door de kleine cel bewegen. Ze schijnen een
          ononderdrukbare drang naar ruimte te bezitten, maar de
          ruimte is klein en het aantal druppeltjes neemt toe.
          Het is een woelende, krioelende, onuitputtelijke kudde
          van materie die je niet kunt aanraken. Je tracht de
          stromingen te volgen maar altijd raken je ogen het
          spoor bijster. Je kan hun levensweg niet begrijpen,
          maar je doorziet dat ze van elkaar leven; druppels
          fuseren, druppels splitsen, druppels duwen elkaar,
          druppels sleuren elkaar mee, druppels stijgen, druppels
          dalen...
             De zon valt door het rooster, dat zich één meter
          boven jou bevindt en werpt zijn goudgele stralen op de
          wemelende watermassa. Het lijkt, alsof de druppels door
          de energierijke bundels licht in hun levensweg
          beïnvloed worden.
             En sierlijk beweeg je je arm. De stofjes kiezen een
          verwarde weg, sterk gefluenceerd door de
          luchtverplaatsing van jouw arm. Een glimlach kan je
          niet onderdrukken, want het lijkt alsof de druppeltjes
          gepikeerd zijn. Ze zien jouw armbeweging als iets
          ongewoons en trekken het zich aan.
             En het water stroomt langs je lichaam. De handdoek
          is droog en ruw, maar weldra vochtig en zacht. Je
          droogt je lichaam, zelfs op plekjes die alleen zij
          heeft beroerd. En de handdoek absorbeert het water van
          je lichaam en je ziet hoe er steeds meer druppeltjes in
          de vochtige lucht oplossen. Je slaat de handdoek om je
          heupen en verlaat de douchekamer. In de gang zie je
          haar jas hangen: ze is er.
             Ze is gekomen. Zoals verwacht, ligt ze al in de
          slaapkamer. Op je bed. Ze biedt je een sigaret aan en
          samen roken jullie. Naarmate de sigaret kleiner wordt,
          groeit je verlangen naar haar. Je legt jezelf naast
          haar neer. Je vingers strelen haar lichaam. Je wrijft
          je lijf liefkozend tegen het hare. Je neemt bezit van
          haar en zij van jou.
          
          Met haar zweef je door de vallei der liefde. Een
          onbeschrijflijk samenspel van geur, kleur en muziek
          voert je naar de hoge toppen van het zwerk. Je neemt
          haar hoger mee, zij voert jou hoger. Waar is het
          summum? De weg die je betreedt, heb je al zo vaak
          afgelegd, met haar. Maar elke keer is het nieuw, elke
          keer is hoger en nooit vervelend.
             Laat de anderen maar praten. Reusachtig. Immens.
          Majestueus. Astraal. Bovennatuurlijk. Het summum...
             Je bent anders, anders dan iedereen.