EERLIJK
          
          `Sytze! Er is een vriendinnetje voor je aan de deur!'
             Voor de vierde keer die dag liep ik naar die
          verdomde voordeur. Dit keer bleek het Marion te zijn,
          het meisje dat al achter mij aanliep vanaf het moment
          dat ik de prestatieloop won, dat was in de zesde klas,
          het water kwam baksgewijs uit de hemel, ik was door
          mijn voorraad komkommers en supporters heen en doodop,
          maar vastberaden als eerste de eindstreep te halen.
             `Ja, wat is er?' gaapte ik.
             `Ga je mee zwemmen, Sytze?'
             `Nee, nu niet. Geen zin in eigenlijk.'
             `Ah, wat is dat nou! Geen zin in! Ga toch lekker mee
          joh!'
             ....!!!! dacht ik bij mezelf. Eerlijkheid wordt
          gestraft. Dan maar een smoes, om er vanaf te zijn.
             `Nou ja, geen zin, dat is het eigenlijk niet. Ik
          eh... Kijk, zie je, ik moet de deadline zien te halen
          voor het blad waarvoor ik schrijf, en die zit er al
          behoorlijk aan te komen, en ik heb nog geen letter op
          papier...'
             `Nou, weet je w…t? Neem je bloknoot en je pen mee
          naar het zwembad! Dan schrijf je daar toch gewoon
          verder? Mijn moeder heeft wat te drinken en te eten
          voor ons klaargemaakt om mee te nemen!'
             Marion duwde me haar rieten mandje, volgepropt met
          blikjes cola en in plastic zakjes verpakte belegde
          broodjes, onder de neus en trachtte me met een grijns
          te overreden.
             `Een bloknoot?!' sputterde ik heldhaftig tegen.
          `Maar ik schrijf met een p‚s‚ en printer en de hele
          zooi! Die kan ik toch niet meenemen zeker?!'
             Ik besloot er voor de zekerheid nog een schepje
          bovenop te doen. `Bovendien staat er een spietkeek in
          de oven die ik in de gaten moet houden. Over veertig
          minuten moet die eruit.'
             Marion begon na deze woorden wat visachtig voor zich
          uit te staren. `Nou, ok‚ dan. Als je alleen maar wat
          smoesjes wilt verzinnen om van mij af te komen, dan
          bekijk je het maar!'
             Ze keerde het rieten mandje om en de inhoud kwam
          droevig krakend en klotsend voor me op de deurmat
          terecht.
             `Aju!' riep ze me na, toen ze zich met een driftige
          ruk omdraaide en de voordeur met al haar kracht voor
          mijn neus dichtgooide.
             `Paraplu!' voegde ik er nog aan toe, maar de deur
          was al dicht.
          
          Marion is inmiddels gelukkig getrouwd. Eerlijk waar.