Zevende sessie: "Open Dicht Paap"

6 juni - 16 juni 1991

Verslag door Antal van den Bosch

Waarom?

Om de zevende Papenmuts-sessie te beschrijven, ga ik eerst terug in de collectieve herinneringen. De beschrijvingen van eerdere sessies laten een opmerkelijke verandering zien in het karakter van de Paap. Eerst waren er de solo-Papen (Aslar 1 & 2), waarin Sytze alleen een weekend in de Paap sleet. Daarna kwamen een klein aantal bezoekers (Onder Honden, Surropet) de sfeer opsnuiven en er zelf nog wat aan toevoegen. Een eerste schil, als het ware, om de blanke Sytze-pit.

Vervolgens werd in de twee daarop volgende sessies een tweede schil om de Paapvrucht gelegd: helaas een wat ondoordringbare. Het fenomeen 'Open Paap' was geboren. Ik deel Tim's wantrouwen tegen Open Papen. Juist nu voor mijn gevoel de Paap een geborgenheid uitstraalde waar ik best verslaafd aan kon raken, kwamen meer Paap- en Backer-aanhangers, op zoek naar gezelligheid en rust, deze rust verstoren. OK, het was leuk, maar ik zocht eigenlijk wat anders.

Gelukkig dacht Sytze er ook zo over. Niet zonder gevoel voor compromis bedacht hij een sessie die zowel Dicht als Open zou zijn: de Open Dicht Paap. Te beginnen op vrijdag 7 juni (werd donderdag 6 juni) (is dat wel zo? -red.), te eindigen op zondag 16 juni (werd zaterdag 15 juni). De lezer is correct als hij vaststelt dat deze sessie een uitzonderlijke lengte had. Dit is een uitvloeisel van de Open/Dicht-gedachte: van vrijdag tot en met vrijdag was de Paap bestemd voor Sytze en zijn eerste schil, en daarna, de laatste twee dagen dus, zouden de denkbeeldige poorten opengaan voor de tweede schil.

Open en dicht, af en aan

Al op donderdagavond arriveerden Ren‚ en Tim op de Papenmuts. De eerste kratten werden aangebroken. De volgende dag kwam ook ikzelf en later Peter aankakken. De inrichting werd aangepast, de koelkast gevuld, plannen gemaakt. En het begon goed: de eerste avond op deze sessie waar ik bij was had ook echt weer het vuur. Peter en Ren‚ raakten op drift voor de opzet van een verhaal, de pils smaakte zeldzaam lekker en het lukte mezelf om weer eens wat lijntjes op papier te krijgen. En diep in de nacht, toen ik me op mijn vertrouwde plekje in Bloemendaal in mijn slaapzak had gewenteld, werd ik in slaap gesust door het brommen van de stemmen en het gelach van Sytze Backer.

Wat is er na die avond en nacht gebeurd? Ik weet het niet precies. Maar het is een feit dat er niet veel meer aan het papier toevertrouwd is (hoewel mijn eigen produktie toch boven modaal was, en Tim toch nog wat pagina's van zijn blauwe boekje vol kreeg). Lukt het Sytze Backer nu ook al niet meer om in de eerder succesvolle formule tot produktie te komen?

Niet dat er niets meer gebeurd is deze Paap. Integendeel. Het eerste opvallende fenomeen dat deze sessie kenmerkte waren de vele veranderingen in de samenstelling van de aanwezigen. Tim was even een dag weg om een tentamen te maken (resultaat: een 9, gefeliciteerd Tim) en trok zich op donderdagavond voortijdig terug, en maakte de laatste paar dagen niet meer mee. Jean"t kwam wat later aan en vertrok op de laatste vrijdag (ook bezweken onder tentamendruk). Ren‚ was, als chef de mobilit‚, geregeld in de weer om boodschappen te halen, en natuurlijk zijn Sandra op vrijdag. Alleen Peter en ikzelf hebben zich redelijk constant op de Paap kunnen houden (hoewel zelfs Peter de verlokkingen van zijn Sirene Mari‰lle moeilijk kon weerstaan).

Eigenlijk vind ik dat contact met de buitenwereld tot een minimum beperkt moet blijven tijdens een Paapsessie. Een rondje supermarkt moet kunnen, maar daar moet het bij blijven. Wat dat betreft was deze Paap nogal een duiventil. De scheet van Ren‚ in de Super van Princenhage gaf gelukkig aan deze escapades een relativerend Paapgeurtje: gelukkig hebben we nog wel schijt aan de beschaving zolang we in het Mastbos zitten.

Ga terug naar Start, u ontvangt geen 20000 gulden

Een ander leitmotiv van de Open Dicht Paap was het spel. Eigenlijk is zo'n 80 a 90% van de tijd die we wakker hebben doorgemaakt gewijd geweest aan spelletjes, voor het overgrote deel zelf verzonnen. Ongetwijfeld is veel creativiteit weggezogen in deze speelse bezigheden; de overgave waarmee we ze speelden grensde aan fanatisme. Opmerkelijk scherpzinnig en breinkrakend was het hersenbrekende quizzen op stokpaardjes en het laten oplossen van de meest ondoordringbare raadsels. Onsterfelijk is echter geworden de sport van het klootschoppen (demonstratiesport Barcelona 1992).

Een sport die slechts in enkele dagen een jargon wist te ontwikkelen (kloot, fairway, gootbal, caramboom, Avoir-bal, Kras-bal,...) en een traditie wist op te bouwen die niet snel vergeten zal worden. In deze sport verloren zelfs enkele Paap-aanwezigen hun zelfbeheersing in hun grenzeloze fanatisme (lees: vaardigheid in het mierenneuken). De klassementen vermeerderden zich als konijnen, de rivaliteit steeg bij vlagen boven het NAP uit.

Intussen regende het ook bij vlagen, en kwam de in vorige Papen aan flarden geschoten regenpijp goed van pas, omdat we er de emmers onder konden vullen die we nodig hadden voor het doorspoelen van de plee. Nee, dat was geen pretje, deze natuurlijke omstandigheid. Die enkele keren dat huize Columbusstraat moest worden bezocht werden dan ook vrijwel volledig besteed aan het tot uiting laten komen van de tot dan toe opgespaarde bolussen.

De week werd afgesloten in wel zeer beperkte kring, als je de oorspronkelijke verwachtingen ernaast houdt. Alleen Ren‚, Peter, ik en onze respectievelijke vriendinnen vierden het einde van de Open Dicht Paap, samen met een stapel fotoromans. De collectieve slappe lach tijdens het laatste avondmaal zal mij in ieder geval nog lang heugen.

Fin. Einde. The End.

In dichte regen eindigde de Paap, 1 dag te vroeg. Het was lang geweest, het was genoeg geweest, hoewel ik moet zeggen dat het Paap-gevoel me ook deze sessie herhaaldelijk is overvallen. Maar dan moet je in licht beschonken staat, in een van de luie banken, in het vuur hebben zitten staren, luisterend naar het gewauwel van Sytze, de puntige opmerkingen, de belachelijke stellingen, de culturele discussies.

De Paap... ik vind het echt fijn om er te zijn. De sfeer die er kan hangen is er niet zomaar. Iedere Paap verenigen de ingredienten zich, en niet iedere Paap lukt het recept. Wonderlijk.

Ga naar