De Onder Honden sessie zou de laatste sessie in de "echte" Papenmuts geweest blijken te zijn. De Scouting (eigenaar van het perceel) deed het huisje medio september 1989 noodgedwongen over aan Staatsbosbeheer, in verband met verscherpte regels met betrekking tot menselijke aktiviteiten in bosgebieden. Na de overdracht aan Staatsbosbeheer zou het voor niemand meer mogelijk zijn, het huisje te gebruiken. Staatsbosbeheer zou het waarschijnlijk na niet al te lange tijd met de grond gelijkmaken.
Deze vierde sessie zou dus de laatste zijn, waarin Syba het voorrecht zou genieten, in de Papenmuts te bivakkeren. Ware het niet, dat er een kink in de kabel kwam. Peter van Elswijk van de Scouting bleek ten tweede male in staat, de Papenmuts dubbel te verhuren. En wel aan de Scouting zelf, die het bewuste weekend had uitgetrokken om het huis zowel van binnen als van buiten eens van een grondige opknapbeurt te voorzien. Syba kreeg een noodoplossing aangeboden (waar geen huur voor betaald hoefde te worden, als tegemoetkoming in de ellende): een soort "surrogaat" Papenmuts dus, dat aan de Overaseweg gelegen was. Een geheel gelijkvloers optrekje, met een grote hal, een eetvertrek, een mens-erger-je-niet vertrek, een schrijfvertrek (soort huiskamer) en een keukentje. Ook moest Syba het zonder open haard stellen; in plaats daarvan waren er twee oliegestookte kachels aanwezig. Op vrijdag arriveerden Tim en Antal (volgens uitnodiging "Wellcome"), die zondag weer vertrokken. Frank liet verstek gaan om hem moverende redenen.
Ook in kreatief opzicht moest deze vierde sessie in de voorgaande verre zijn meerdere erkennen. Kwam tijdens de laatste Papenmuts-sessie nog een komplete bundel tot stand, tijdens de "Surropet" sessie was het eindresultaat een aanzet tot een novelle, "De Doos", in de vorm van een werkbaar eerste hoofdstuk; voorts was er het vrijwel afgemaakte verhaal "Amarylle" en enkele filosofische overwegingen, - helaas - niet op schrift gesteld overigens. Verder werd de tijd vakkundig gedood middels het tot vervelens toe voetballen met alle voorwerpen die zich hier ook maar enigszins toe wilden lenen. Met name de forse, schuimrubberen dobbelsteen moest eraan geloven. Een aparte tak van sport ontwikkelde zich gaandeweg, toen het gezelschap erachter kwam, dat met een dergelijke "bal" vrij eenvoudig op de man gespeeld kon worden. Er werden verschillende scores vastgesteld voor het raken van de romp, de ledematen en het hoofd. De slachtoffers dienden roerloos tegen de muur te blijven staan, hetgeen ze - wonderwel - nog presteerden ook.
Totdat Sytze Backer het op de een of andere manier voor elkaar heeft gekregen, een oud, vrijstaand landhuisje ergens in een bosachtige omgeving, voorzien van veel groen en een open haard, omringd door een van de laatste restjes natuur die de aarde herbergt, de zijne te maken, zal hij genoegen - moeten - nemen met de Surropet. Het is dus voor de arme jongen te hopen, dat hij binnen afzienbare tijd zijn eerste bestseller schrijft, zodat hij met het daaruit vergaarde kleine kapitaal aan zijn wensen op dit gebied tegemoet kan komen. Een levenlang gekluisterd zijn aan iets als de Surropet is dan wel beter dan afhankelijk te zijn van een betonnen flatje, maar leidt toch onherroepelijk tot een verschraling van de geest en een daarmee in verband staande daling van de inspiratie, mede als gevolg van de heimwee naar een plek die gelijkt op de Papenmuts, of daar op zijn minst bij in de schaduw kan staan...
890924.2200Ga naar 