of 
(i.v.m. bezoek van Tim van der Avoird, Antal van den Bosch en Frank van Pamelen aan de augustus 1988 Paap Sessie)
Beginpunt: Station Breda
Eindpunt: Sytze Backer - residentie LANDGOED PAPENMUTS
Voor Tim van der Avoird / Frank van Pamelen (bez. 880820.1800)
We staan voor het station Breda. Althans, ik zie dat zo voor me. We willen graag naar de plaats waar Sytze Backer resideert. Welnu, dat valt te regelen. We doen er verstandig aan, niet meteen in de fout te gaan, want dan belanden we zonder meer op plaatsen en in situaties die weinig zicht bieden op een verblijf in Breda waar achteraf nog met genoegen aan wordt teruggedacht. En aangezien dit toch al een hele opgave is in een stad als Breda, zullen we ons een dergelijke sof maar besparen door onze neus achterna te lopen, die recht vooruit wijst. We lopen door de Emmastraat, rechts zien we het V.V.V. Doorlopen dus. De brug, die aangelegd is over een niet nader te omschrijven sloot, steken we over met in onze ogen een blik die de buitenwereld moet doen vermoeden dat er in het geheel niets aan de hand is, waarna we het Wilhelminapark naderen. Deze routebeschrijving is met opzet zodanig in elkaar gezet, dat dit park NIET doorkruist behoeft te worden. Ondergetekende heeft namelijk het beste op met degene die de route volgen moet, en in het Wilhelminapark gebeuren de raarste dingen... We blijven dus lopen op de stoep die het park begrenst en nemen de eerste straat rechts: de J.F. Kennedylaan. Deze laan heeft de vervelende gewoonte het zojuist genoemde, even vervelende, park te begrenzen wanneer er bezoekers uit Tilburg over hem (haar?) heenlopen. Trek je er niets van aan. Plant de voeten maar met wat extra kracht op de grond, laat maar voelen. Oei. Stoplichten. Gewoon doorlopen jongens. Rechts de burgerlijke stand. Hier staat ingeschreven: Backer, Sytze, geb. 15/1/63 te Tzum, Friesland, wonende te Breda, Residentie Papenmuts, Lange Dreef 3, 4836 AW Breda. Wie het gelooft, loopt nu verder. We lopen Randstand Uitzendbureau voorbij en slaan rechtsaf: Kloosterplein / Oude Vest. TWEE pannekoekenhuisjes! Zowat naast elkaar? Ja, we zijn in Breda. We slaan voor het bushalte-eiland linksaf, de Keizerstraat in. De Keizerstraat is lang, maar ook aan deze straat blijkt weer een einde te komen. We lopen frietkraam Christ voorbij en houden rechts aan. We zijn nu op het Van Coothplein verzeild geraakt. In deze toestand brengen we echter snel verandering. Links zien we namelijk de Nieuwe Ginnekenstraat, en deze verleiding kunnen wij uiteraard niet weerstaan. Lopend over de Nieuwe Ginnekenstraat denken we stiekem: Mooi, hè? en wensen de Tilburgers onder ons, dat ze in een stad als deze woonden. Bij de kiosk van Van Gils pikken we de nieuwe Lettertap op en voelen we, een blik werpend op de voorkant, de hete adem van Sytze reeds in onze nek. Alweer een brug. Deze brug voert ons over dezelfde, niet nader te omschrijven, onbetekenende sloot als de vorige. Alleen al het gegeven dat er RATTEN in deze sloot schijnen rond te zwemmen en dat SYTZE BACKER hier ooit eens in een klein kajuitbootje doorheen gevaren heeft, vormt voldoende aanleiding om er, wat de sloot betreft, direkt het zwijgen toe te doen en verder te gaan met hetgeen we erna te doen, c.q. te zien krijgen. Na de brug achter ons gelaten te hebben, gaan we rechtdoor. Dit is de Wilhelminastraat. O.K., in vele andere steden zullen ze ook best Wilhelminastraten hebben, maar nu lopen we dus in DE Wilhelminastraat. We trachten dit even vol te houden, totdat we rechts een laan in kunnen lopen die luistert naar de naam "Baronielaan". Ook als hij (zij?) niet luistert, zou ik hier toch maar rechtsaf slaan. In de geschiedinis van de mensheid zijn de verschrikkelijkste dingen gebeurd vanwege het simpele feit dat mensen, lopende over de Wilhelminastraat, bij de Baronielaan vergaten af te slaan. De Baronie blijkt, wat lengte betreft, de verschrikkelijke neef te zijn van de Keizerstraat. Maar goed, we moeten er wat voor over hebben. Tenslotte is het niet een ieder gegund een bezoekje te brengen aan de Papenmuts, althans niet wanneer daar iemand thuis is. Van de rotonde midden in de Baronielaan trekken we ons niets aan; we doen alsof onze neus bloedt en lopen gewoon rechtdoor. De Zuidelijke Rondweg gonst ons nu toegemoet. We wachten totdat het stoplicht op groen gesprongen is en steken dan dit landelijk bekende knooppunt over. Tot onze verbijstering zijn we, zelfs na het passeren van zo een belangrijk punt, nog niet bevrijd van die ellendig lange Baronielaan. Integendeel, we zijn, wat de Baronielaan betreft, slechts op de helft! Maar getroost zijn wij door de gedachte, dat Sytze Backer vandaag een heerlijk maal voor ons zal bereiden en dat wij daarna onthaald zullen worden op geurige koffie, gevolgd door topklasse trappistenbier en dito salami in een sfeervol landhuis, ergens middenin het bos, waar 's avonds, als het wat kouder begint te worden, nog een ouderwets haardvuur wordt aangestoken. Zodra we cultureel centrum Tompouce (de Lettertap-vervuiling is zelfs tot hier doorgedrongen!) aan onze rechterhand zien, is het opletten geblazen. De kruising die nu aan onze voeten ligt, steken wij over. Dit is de Burgemeester Kerstenslaan. Na een meter of honderd zien we rechts het "White House". Deze kolossale villa speelt een niet geringe rol in "Het Beest" (Sytze Backer 1983). Snel doorlopen dus. Als we aan onze rechterhand "Hotel Mastbosch" zien (hiervoor geldt hetzelfde als voor het "White House"), is het wederom opletten geblazen. Hier splitst de weg zich namelijk: rechts een onbelangrijk gedeelte (Burgemeester de Manlaan, hier heeft niemand ooit iets te zoeken gehad) en links de Huisdreef. Een belangrijk gedeelte, want hier moeten we in. Hoewel, links... Eigenlijk betekent linksaf slaan op deze splitsing: rechtdoor. Immers de weg maakt hier geen buiging. Zodra we op de Huisdreef lopen, zien we rechts een parkeerplaats, waarop een plattegrond is geplaatst. Indien hieraan behoefte bestaat, is daar reeds de Papenmuts op te zien. We lopen over de Huisdreef totdat we caf‚-restaurant "De Boschwachter" voorbij zijn. Let niet op de mensen die ons, vanaf het terras, aanstaren alsof wij vreemde wezens waren van een andere planeet. Het zijn dagjesmensen uit de Randstad, zij weten niet beter...
Op de viersprong Huisdreef / Bouvignedreef die nu volgt gaan we:
| twee literflessen Ricard |
| vier kratten Westmalle trappist |
| een kilo salami |
| twee warme maaltijden |
| twee maal een verrukkelijk dessert |
| acht zakken Tengels |
| veertien sigaren |
| 1 familiepak Liga; |
Er blijft dus weinig over dan rechtsaf te gaan, de weg van de minste weerstand, zogezegd. Een voetpad ontbreekt hier, we zijn in Breda. We kunnen dus maar beter, zoals de padvinder met de padlepel ingegoten krijgt, aan de linkerkant van de weg gaan lopen. Niet om eventueel verkeer bijtijds aan te zien komen, want wie heeft hier, in dit verlaten oord, iets te zoeken (een paar Tilburgse excentriekelingen daargelaten)? Maar eerder om goed voorgesorteerd het circa tien meter brede bospad, dat met een boomstam afgesloten is voor het autoverkeer, te kunnen inslaan. De Lange Dreef, ja. Wie goed hoort, hoort nu reeds in de verte muziek van The Doors; wie goed kan ruiken, ruikt nu reeds de knoflook (of, om met Sytze te spreken: "garrrrrrlik"...). En wie goed kan lopen, loopt nu wat sneller door.
Want de Papenmuts is nu op een steenworp afstand. Een meter of honderd en we zien het landgoed links liggen. Doe het hek maar open. Klop maar op de deur. Welkom bij Sytze Backer...
(Sytze Backer Breda, 8 juni 1988)
Ga naar of